วิทยาศาสตร์ ในช่วงประวัติศาสตร์ที่ค่อนข้างสั้น ของการพัฒนาโพซิทีฟนิยม วิวัฒนาการที่หลากหลายของปรัชญาวิทยาศาสตร์เอง ก็ได้รับการพัฒนาในส่วนลึกของมัน ในระยะแรกคือการสร้างระเบียบวิธีทางวิทยาศาสตร์ ในวินาที ถึง การก่อตัวของภาพใหม่ของโลก และการอนุมัติของทฤษฎีการคิดเชิงเครื่องมือ และในขั้นตอนที่สาม ของการดำเนินการวิเคราะห์ เชิงตรรกะของภาษาวิทยาศาสตร์ จากนั้นถึงการวิเคราะห์ภาษาศาสตร์ของภาษา
ในที่สุดการสร้างใหม่เชิงตรรกะเชิงประจักษ์ ของพลวัตของการพัฒนาวิทยาศาสตร์ นักคิดบวกได้แนะนำวิธีการพิเศษในการ ทำให้เป็นอุดมคติ ในปรัชญาวิทยาศาสตร์สมัยใหม่วิทยาศาสตร์นั่นเอง พวกเขามองว่าเป็นหน่วยงานอิสระที่ไม่เกี่ยวข้องกับปรัชญาดั้งเดิม นอกจารีตทางวัฒนธรรม และการพัฒนาทางประวัติศาสตร์ของวิทยาศาสตร์ ทุกแง่มุมของปรัชญาเชิงบวกของวิทยาศาสตร์ได้รับการวิพากษ์วิจารณ์อย่างจริงจัง โดยนักวิทยาศาสตร์และนักปรัชญาสมัยใหม่
สำหรับวิทยาศาสตร์การแพทย์ ในตอนต้นของศตวรรษที่ 20 แง่บวกโดยรวมนำไปสู่การเปลี่ยนแปลงเวกเตอร์ ของการครอบงำของปรัชญาการแพทย์ ซึ่งได้รับทิศทางหลังการแพทย์ที่มีอิทธิพลใหม่เช่น จิตวิเคราะห์อัตถิภาวนิยม เนื้องอก ปัญหาทางปรัชญามากมายในวิทยาศาสตร์ มีแนวโน้มที่จะแก้ไขได้ด้วยความช่วยเหลือ ของวิธีการแพทย์ในสาขาวิชานั้น ในช่วงกลางของศตวรรษที่ 20 ฟูโกต์ ได้ลดบทบัญญัติของปรัชญาหลายข้อให้เหลือเพียงอาการทางจิตสรีรวิทยา
ของโรค และแอลวิตเกนสไตน์ถือว่าปรัชญาเป็นโรคและนักปรัชญาก็ป่วย ดังนั้น เป็นครั้งแรกที่มีการตั้งคำถามว่าระหว่างปรัชญาและการแพทย์ ไม่เพียงแต่มีประวัติศาสตร์และสหวิทยาการเท่านั้น แต่ยังรวมถึงความสัมพันธ์ทางสรีรวิทยาด้วยอาจเป็นไปได้ว่าแนวคิดเรื่องต้นกำเนิด ที่ผิดปกติของปรัชญาการแพทย์กลับ ไปสู่คำสอนของจิตวิเคราะห์ โดยซิกมันด์ฟรอยด์แ ละผู้ติดตามของเขาจำนวน 1 ในการประชุมของเวียนนาจิตวิเคราะห์วงกลม
โดยพวกเขาได้หยิบยกประเด็น เกี่ยวกับกิจกรรมของนักปรัชญาต่างๆ ผ่านปริซึมของการแยกบุคลิกภาพอันเจ็บปวดของพวกเขา ตามที่ฟรอยด์ปรากฎว่าอาการหลงผิดถือได้ว่า เป็นความคล้ายคลึงของระบบปรัชญาที่ยิ่งใหญ่ หากเราคิดว่าศาสนาสอดคล้องกับโรคประสาทครอบงำ ระบบปรัชญาก็เป็นเรื่องหลอกลวง ไฮเดกเกอร์ ยังเขียนเกี่ยวกับศักยภาพในการทำลายล้างของอภิปรัชญาอีกด้วย ยิ่งไปกว่านั้น การตัดสินดั้งเดิมของแอล วิตต์เกนสไตน์
และคนอื่นๆ เกี่ยวกับความผิดปกติของปรัชญานั้น สอดคล้องกับแนวคิดที่หยั่งรากลึกเกี่ยวกับ ความแปลกประหลาดของนักปรัชญาในฐานะคนที่ผิดปกติ และตัวแทนของลัทธิโพสิทีฟเริ่มต้นเองก็แสดงทัศนคติที่สำคัญต่อปรัชญาโดยทั่วไป ยังได้ประเมินวิพากษ์วิจารณ์วิธีการบางอย่าง ของหลักคำสอนเชิงบวกของวิทยาศาสตร์ที่พวกเขาสร้างขึ้น ด้วยตัวเขาเอง เกณฑ์บางอย่างในการกำหนดระดับของวิทยาศาสตร์ไม่เป็นไปตามเกณฑ์
การวิพากษ์วิจารณ์นี้ทำให้พวกเขาได้ ทบทวนแนวคิดพื้นฐานของระเบียบวินัย รวมถึงแนวคิดเกี่ยวกับความรู้ทางวิทยาศาสตร์ ที่เกี่ยวข้องกับกระบวนการสร้างสรรค์ที่เกิดขึ้น ในหัวของนักวิทยาศาสตร์ แต่การแทนที่ของแนวคิดเชิงบวกจากแนวคิดทางประวัติศาสตร์และวิทยาศาสตร์เริ่มต้นด้วยการวิจารณ์การแยกความรู้ทางวิทยาศาสตร์ออกจากปรัชญาดั้งเดิมเหล่านั้น ถึง การวิพากษ์วิจารณ์รากฐานของวิธีการเชิงบวก ท้ายที่สุด
หลักการพื้นฐานและบทบัญญัติที่สำคัญ ทั้งหมดนั้นไม่สามารถให้คำตอบที่เพียงพอ สำหรับคำถามเชิงปรัชญาและระเบียบวิธีใหม่ๆ ที่เกิดขึ้นใหม่ในการพัฒนาความรู้ทาง วิทยาศาสตร์ ปัญหาใหม่ในปรัชญาวิทยาศาสตร์ยังคงพัฒนาอย่างต่อเนื่องในศตวรรษที่ 20 ภายใต้กรอบของกระแสและระบบทางปรัชญาที่หลากหลาย พวกเขาครอบครองพื้นที่ขนาดใหญ่ใน นีโอโพสิทีฟนิยม และจากนั้นใน แง่บวกเป็นความคิดเชิงปรัชญาและระเบียบวิธีที่ได้รับการปรับปรุง
โดยพื้นฐานซึ่งพัฒนาให้สอดคล้องกับ นีโอโพสิทีฟนิยม หรือแง่บวกเชิงตรรกะในช่วงครึ่งหลังของศตวรรษที่ 20 ตอนนั้นเองที่หนังสือเกี่ยวกับปรัชญาวิทยาศาสตร์ที่รู้จักกันดีในปัจจุบันโดย รัสเซล มัวร์ แอล วิตต์เกนสไตน์ คุน เฟเยราเบนด์ ปรากฏขึ้นซึ่งเริ่มถูกมองว่าเป็นการปฏิวัติในญาณวิทยา และปรัชญาวิทยาศาสตร์ มากกว่าคำสอนอื่นๆ ทั้งหมดเกี่ยวกับการพัฒนาวิทยาศาสตร์ และความรู้ทางวิทยาศาสตร์ เกี่ยวข้องกับการทำความเข้าใจปัญหาสำคัญ
อาจจะของความสัมพันธ์ระหว่างปรัชญา และความสำเร็จอันยิ่งใหญ่ของวิทยาศาสตร์สมัยใหม่ ปรัชญาของเนื้องอก หากผู้มองในแง่บวกพิจารณาปัญหาเลื่อนลอยแบบดั้งเดิม ของวิทยาศาสตร์โดยหลักการแล้ว แก้ไม่ได้เนื่องจากความอ่อนแอและข้อจำกัดของจิตใจมนุษย์ นักปรัชญานีโอโพซิทีฟ ซึ่งตรงกันข้ามกับปัญหาเหล่านั้นได้ประกาศว่าปัญหาดั้งเดิมของอภิปรัชญา เป็นปัญหาในจินตนาการที่ไม่ควรปรับปรุง แต่ละทิ้งไปอย่างไร้ความหมายในความรู้ทางวิทยาศาสตร์
อันที่จริงวิธีการนี้กลายเป็นงานทั่วไปของนัก นักประสาทวิทยาที่พยายามจะขับไล่อภิปรัชญา จากขอบเขตของการคิดทางวิทยาศาสตร์โดยทั่วไปแล้ว ลดเป็นปรัชญาที่เรียกว่าภาษา หรือมากกว่า ไปจนถึงตรรกะของภาษาหรือการวิเคราะห์เชิงตรรกะ 1 ในผู้ก่อตั้ง เนื้องอก นักคณิตศาสตร์ นักตรรกวิทยา และปราชญ์แห่งวิทยาศาสตร์ บี รัสเซลล์ 1872 ถึง 1970 แย้งว่า ตรรกะนั้นเป็นพื้นฐานของปรัชญา และโรงเรียนมีลักษณะเฉพาะด้วยตรรกะมากกว่าอภิปรัชญา
อธิบายปรัชญาของฉันว่าเป็นปรมาจารย์เชิงตรรกะ เดิมทีนักประสาทวิทยา เรียกหลักคำสอนของพวกเขาว่า ปรมาณูเชิงตรรกะ จากนั้นแง่บวกเชิงตรรกะและภายหลังประสบการณ์เชิงประจักษ์เชิงตรรกะ และสุดท้ายคือปรัชญาการวิเคราะห์ มันอยู่ในส่วนลึกของเนื้องอก ที่ปัญหาของปรัชญาวิทยาศาสตร์สมัยใหม่ เกิดขึ้นแนวคิดของพวกเขาย้อนกลับไปที่ 2 ข้อแรก บี รัสเซลล์ตั้งข้อสังเกตว่า ลัทธิประจักษ์นิยมเชิงวิเคราะห์สมัยใหม่ แตกต่างจากประจักษ์นิยมเชิงวิเคราะห์ของล็อค
บทความอื่นๆที่น่าสนใจ : ทางเดินหายใจ อธิบายเกี่ยวกับระบบหายใจของสุนัข
